Gwendolyn: ‘Ik háát het om te worden gekoppeld – bij mij resulteerde dit altijd in de meest ongemakkelijke dates. Dus toen mijn beste vriendin zei: ‘Ik weet iemand die echt heel goed bij je zou passen!’ reageerde ik niet direct enthousiast. Maar omdat ze zo bleef door zeuren, zat ik twee avonden later toch tegenover een hele leuke jongen. Met zijn wilde bos haar, mooie lach én ontwapende persoonlijkheid, snapte ik het meteen dat mijn beste vriendin zelfs had gezegd dat zij het wel had geweten als zij single zou zijn. Gelukkig was ik nu de gelukkige die met deze leuke jongen vandoor ging.’
‘Oh God, hij zal toch niet…’
‘Bart heeft in het begin altijd gezegd dat hij rustig aan wilde doen, omdat hij net uit een serieuze relatie kwam. Samen met zijn ex had hij een huis gekocht. Hier bleef hij na de breuk wonen. Ondanks dat de timing voor Bart misschien niet helemaal oké was, werden we al snel heel close. We lachten om dezelfde flauwe grappen, en hadden allebei een grote liefde voor fitness én voor ‘nerdy’ bordspellen. Ik bedoel: zeker dat laatste is toch echt een teken dat je goed bij elkaar past? Daar dacht Bart hetzelfde over. Toen we op een avond ergens een salade aan het wegprikken waren, haalde hij ineens een klein doosje uit zijn broekzak. ‘Oh God, hij zal toch niet…’ dacht ik. Het huwelijk heeft mij nooit iets geleken, en zéker geen overhaast huwelijk. Godzijdank – er zat helemaal geen trouwring in, maar een sleutel. Bart zei: ‘We zijn nu al vier maanden bijna elke dag bij elkaar, en ik gun jou iets beters dan dat kleine krotje van je. Wil je bij me komen wonen?’
Bleke citroenen en een lelijke hoekbank
‘Pas toen ik er echt woonde, merkte ik pas echt dat het hele huis nog die oude relatie ademde. Zijn ex had, net als Bart dus, een voorliefde voor een kaal, onpersoonlijk en strak ingericht huis. Alleen maar witte muren, één schilderij van een schaal bleke citroenen ergens in de hal, en als toppunt een immens saaie bruine hoekbank. Ik voelde me er niet thuis, en wilde het gezelliger maken. Bart liet echter duidelijk weten dat hij niet op een zogenaamd vrouwelijk interieur zat te wachten. Op zijn beurt ergerde Bart zich blauw aan mijn chaotische opruim- en schoonmaakgedrag. Wat kan ik zeggen: ik ben zo iemand die de afwas slechts half afmaakt, over élke stoel kleding hangt en de correcte opvouw methode nog onder de knie heeft – met schots en scheve stapels handdoeken, vaatdoekjes en kleding tot gevolg.’
Van relatiegeluk naar relatiedip
‘Omdat we gelukkig allebei wel inzagen dat onze relatie om niet-onoverkomelijke dingen in een grote dip belandde, zijn we begonnen met het programma The LoveCheck. Dit programma volgden we – hoe ironisch – gewoon thuis, op de lelijke hoekbank. Op advies van de relatiecoach Henriëtte hebben we samen een takenlijst gemaakt met afspraken en taken betrekking tot de taken in huis. Ook hebben we een compromis gevonden wat betreft het interieur, en heb ik mijn vaasjes, posters, kaarsjes, fotolijstjes en cactussen weten te integreren. En die hoekbank? Die blijkt met wat leuke kussens en een hoes toch niet zo erg te zijn. Het voelt nu als óns huis. Ons huis, waar we heus nog weleens wat ergernissen hebben, maar waar we ook samen over kunnen praten én om kunnen lachen. De enige échte strijd die we voeren? Die voltrekt zich als we aan het schaken of aan het dammen zijn natuurlijk.’